Realizm magiczny Márqueza podbił świat. Czy socrealizm też może stać się magiczny?
Najnowszy, wiosenny numer kwartalnika „Herito” opisuje socrealizm w całej Europie Środkowo-Wschodniej bez uprzedzeń, a nawet z nutką sympatii tam, gdzie ów nurt na to zasługuje.
Dlaczego kobiety wydają majątek na perfumy, zamiast używać tańszych i na dodatek podobnie pachnących wód toaletowych? Odpowiedź jest prosta. Wolą te pierwsze, bo komponowane są one z esencji zapachowych, które uwalniają się dłużej i wolniej, dostarczając prawdziwie zmysłowych przeżyć. Wie to też bez wątpienia Bożena Zawiślak-Dolny, która na płycie Essenza zawarła esencję gamy zapachów swoich muzycznych dokonań.
W ogólnym świata pomieszaniu pojęć, gapiostwo i podglądanie bywa mylone z poznaniem. Słychać narzekania na brak autorytetów, tymczasem mnożą się celebryci, których jedyną zasługa bywa, że dali się poznać licznej publice, a pozbawieni samokrytycyzmu wypowiadają się w każdej sprawie.
Na Zamku Królewskim na Wawelu możemy oglądać cenne historyczne pamiątki i arcydzieła sztuki złotniczej.
Podobno obecni niegdyś na koncertach Niccola Paganiniego podejrzewali skrzypka o konszachty z diabłem, bo jego nowatorska technika gry była dla innych niedościgła, a siła oddziaływania na słuchaczy znacznie przewyższała doznania, jakich dostarczali im inni wirtuozi jego czasów.
Sezon zaczęli ostro, aż dwoma premierami. I choć ich najnowsze teatralne opowieści stoją na różnych biegunach tematycznych, to jednak spektakle Zobacz ciało i Sowa, córka piekarza mają ze sobą coś wspólnego. Obydwa dotykają spraw, którymi żyją twórcy Teatru Odwróconego.
Był czas, że nazywano go „mglarzem”. Może dlatego, że Edward Hartwig wychodził z aparatem na łów wczesnym rankiem, kiedy słońce jeszcze nie zdążyło wstać. Dzięki temu powstawały nastrojowe, tajemnicze zdjęcia, niepokojące w swojej treści i formie.
