Bieżący
numer
To będzie kolejny ekscytujący wieczór z fantastycznym gościem i znakomitym filmem. Tym razem Łukasz Maciejewski w ramach cyklu „Przywrócone arcydzieła”, na który zaprasza 29 stycznia o godz. 19 do Małopolskiego Ogrodu Sztuki, zaprezentuje obraz „Za ścianą” w reżyserii Krzysztofa Zanussiego. Po projekcji porozmawia z grającą w filmie Mają Komorowską. – Spotkania z Mają Komorowską to zawsze jest święto. W Krakowie święto. Od Krakowa zresztą, w moim przypadku, wszystko się zaczęło. Jako licealista, przyjechałem z Tarnowa na spotkanie poświęcone Grotowskiemu. Odbywało się w PWST (dzisiaj AST), a o pracy z Grotowskim opowiadała właśnie pani Maja. Mówiła tak mądrze, tak łagodnie, że poczułem to, co czują często jej słuchacze i widzowie, że ta łagodność specjalnie dla nas jest zarezerwowana. I dlatego, przełamując wstyd, kompleksy, wiek, ruszyłem w stronę pani Mai po spotkaniu, wstydziłem się jak zawsze, ale ruszyłem, bo czułem, że zostanie mi wybaczone, że mogę, że nie urażę. Chyba tak właśnie było. Pani Maja, wcale nie zaskoczona, popatrzyła mi w oczy, szesnastoletnie oczy chłopca z Tarnowa, dojrzałem w tym sygnał: „Courage”. Odwagi, mój mały. Bałem się mniej. Czy mogłem wtedy podejrzewać, że wiele lat później zostanie bohaterką mojej książki, będę odwiedzał ją w domu, prowadził jubileusze, przyjmował rozmowy i chwalił wywiady, że do bogatej kolekcji anegdot o Pani Mai dołączę kilka własnych. Przyjdźcie, posłuchać pani Mai, przyjdźcie do Krakowa, do MOS-u, pokażemy jeden z najpiękniejszych filmów Krzysztofa Zanussiego, arcydzieło reżysera – „Za ścianą”. Pani Maja, silna pani Maja, zagrała w tym filmie ludzką kruchość tak, że nikt nie uwierzyłby, że sama nie jest tą kruchością. Prawdziwa aktorka, wielka – dodaje Łukasz Maciejewski.
Album zawiera piosenki Elli Fitzgerald, pochodzące z jej klasycznego albumu „Ella Fitzgerald Sings The Irving Berlin Songbook”. Są wśród nich takie utwory jak: „How Deep Is The Ocean” i „Supper Time” czy „Cheek To Cheek”, zaśpiewane przy pełnej orkiestracji jeden jedyny raz w Hollywood Bowl. Nagrania zostały odkryte w prywatnej kolekcji producenta i założyciela Verve Records, Normana Granza. Utwory live zmiksowano z oryginalnych taśm producenta i muzyka Gregga Fielda, który w późniejszych latach grał w zespole Elli na perkusji. (animacja teledysku Sharon Liu)
Hanna Skarżanka – kiedyś gwiazda pierwszej wielkości. Dziś zapomniana, niestety. Znakomita aktorka teatralna, filmowa, kabaretowa… i niezwykle oryginalna piosenkarka. „Była w okresie powojennym bodaj pierwszą naszą pieśniarką typu interpretacyjnego, aktorskiego” – pisał Lucjan Kydryński. I rzeczywiście. Słuchając Skarżanki widać jej dbałość o tekst, o wyraz aktorski wykonywanego utworu – piosenki to wydarzenia aktorskie i wokalne, na dodatek wykonane z piekielną inteligencją i wyczuciem stylu. Jej wnuczka (Katarzyna Skarżanka) i prawnuczka (Hanna Skarga) są znakomitymi aktorkami. Znam je dobrze, a z Hanią udało mi się nawet pracować. Babcia i prababcia to dla nich wzór kunsztu, myślenia o postaci w piosence czy o budowaniu roli. Warto przypomnieć choćby przejmujące wykonanie „Mein jidisze Mame”.
Geldberg odkrył myśl znanego aforysty, że należy jeść mniej, bo bramy raju są wąskie. Wobec tego przeszedł na bezmięsną dietę edeńską. Zrezygnował też z Adama i Ewy....
Szczególnym momentem w dziejach relacji krakowsko-warszawskich jest trudny czas okupacji – a zwłaszcza okres po powstaniu w sierpniu ’44 roku. Narodowa solidarność zderzyła się wtedy z różnicami mentalnymi, politycznymi, historycznymi zaszłościami i… względami towarzyskimi.
Numer miesięcznika „Kraków i Świat” z tym tekstem ktoś powinien położyć na biurku Władimirowi Władimirowiczowi Putinowi.
Kilka lat temu spotkało mnie doznanie, którego nie zapomnę. Zostałam zaproszona do Krasnogrudy, dawnego majątku rodziny matki Czesława Miłosza, niedaleko Sejn i Suwałk, obecnie siedziby Ośrodka „Pogranicze sztuk, kultur i narodów”.
Najbardziej lubię sytuacje, gdy znam sztukę, niby wiem, czego się spodziewać, tymczasem podczas przedstawienia okazuje się, że nie wiem nic, bo ktoś przeczytał dramat całkiem inaczej. Właśnie tak było z Kto chce być Żydem? Marka Modzelewskiego w reżyserii Jacka Braciaka w łódzkim Teatrze Powszechnym. To komedia, która śmieszy, boli i uwiera.
Z oddali widać lepiej – słychać często, gdy mowa o pisaniu. Czy aby na pewno? Nie lubię sądów kategorycznych. Bywa, że widać też lepiej z bliska, a nawet z samego środka. Reportaż Jonasza z trzewi wieloryba to byłoby coś!
Dobiesława Gałę fascynują tajemnicze zjawiska, które odzwierciedla w swoich abstrakcyjnych reliefach. Wyższa matematyka, fizyka, niekończące się ciągi liczb, znaków układających się na kartce papieru w skomplikowane wzory, których sens i logika nie mieszczą się w głowach zwykłych zjadaczy chleba, ale za to potrafią pociągać ukrytą w nich tajemnicą.
Gabriela Rosenzweig za sprawą swojej instalacji zabrała nas do salonu z powieści Thomasa Manna, w którym nutka artystycznej dekadencji przenikała się z mieszczańskimi konwenansami.
Kultura w kryzysie
„Kultura w kryzysie” to zdanie, którego wartość logiczna jest prawdziwa, ale jego waga jest taka mniej więcej jak zdania „papież jest katolikiem”. Niestety, w dzisiejszych czasach to oczywista oczywistość.