Prof. Jerzy Bralczyk: Słów się nie boimy, boimy się tego, co za nimi stoi. Czasami wydaje nam się, że kiedy użyjemy jakiegoś słowa, to może jego znacznie się do nas przybliży, To się wiąże z pojęciem tabu językowego. Dlatego też Słowianie nie wiedzą, jak w ich danym języku nazywał się niedźwiedź. bo to jest nazwa zastępcza. Ten niedźwiedź-miodojad kiedyś nazywał się pewnie inaczej, ale nie używaliśmy tego słowa ze strachu.
Michał Ogórek: Na zasadzie nie wywołuj wilka z lasu.
Prof. Aleksander Krawczuk: Jestem wierny Krakowowi i Uniwersytetowi Jagiellońskiemu, jako student, asystent, docent, profesor, i profesor emerytowany do dnia dzisiejszego. Z placówką tą jestem związany prawie przez całe życie i bardzo jestem z tego dumny. Trochę książek napisałem i wydałem, ale w Polsce Ludowej, pani nie uwierzy, za publikacje książek płacono honoraria, a teraz trzeba dopłacać, aby coś wydać.
Jerzy Trela żyje i inaczej być nie może.
Jest rok 1977, a może już 1978. Mam lat naście, za chwilę pytanie co dalej, psiakrew, maturalna klaso, a ja przyjeżdżam z mojej ukochano-najbrzydszej, niepozornej mieściny, do dziadków do Krakowa jak zwykle na wiosenny weekend w okolicach Wielkiej Nocy. A tu, niespodzianka – oni mnie do teatru wysyłają. I to nie do „Słowaka” czy Bagateli, które cenili najwyżej, i nie do Teatru Kolejarza, gdzie chadzali najchętniej, ale do Starego Teatru, gdzie, jak głosiła jedna z miejskich legend powtarzanych z przerażeniem przez zwykłych krakusów – «jest nudno, straszno i bardzo bardzo długo – jeszcze gorzej niż w «Piwnicy pod Baranami»”.
