– Nie lubię słuchać muzyki, bo ona wyznacza czas, wypełnia przestrzeń. Najbardziej lubię ciszę.
Magdzie Oberc tłumaczy Grzegorz Dowgiałło (Muzyk, który kocha ciszę, cykl „Obywatele Krakowa”)
Wajda czuł się depozytariuszem generacji, z której pozostały tylko pojedyncze osoby. Dlatego miał poczucie, że musi pracować w kilku biografiach równolegle.
Rafał Syska podczas finału Konkursu Portrety 2019 w relacji Magdy Huzarskiej-Szumiec (Biografie – wyzwanie pasjonujące)
– Najpierw zasadziłam krokusy i zioła. Wszystkie te pięknie brzmiące i pachnące.
Agnieszka Kosińska, szefowa Muzeum im. Emeryka Hutten-Czapskiego w rozmowie z Jakubem Wydrzyńskim
Przez kilkadziesiąt lat myślałem, że wiem o literaturze prawie wszystko, bo czytałem dużo tekstów literackich i rozpraw naukowych na temat literatury. Kiedy zacząłem pisać, musiałem wiele swych naukowych przekonań zweryfikować.
Krzysztof Zajas, pisarz i filolog w rozmowie z Januszem Paluchem (Pokazywać język za plecami)
„Maluję wyłącznie Polskę, bo jestem człowiekiem chorym na Polskę. Mogę żyć i pracować tylko tutaj. Gdzieś w świecie najpewniej zgłupiałbym do reszty, zmarniał i wreszcie umarł z tęsknoty” – mawiał Jerzy Duda-Gracz.
Magda Huzarska-Szumiec o malarstwie Dudy Gracza (Czułość ukryta za gębą)
– Z reżyserami często jest tak, że to nie oni znajdują temat na film, ale to temat do nich przychodzi.
Maciej Pieprzyca podczas finału Konkursu Portrety 2019 w relacji Magdy Huzarskiej-Szumiec (Biografie – wyzwanie pasjonujące)
W Zakładzie dr. Chlumský’go ćwiczyli głównie synowie i córki krakowskich profesorów, arystokracji i okolicznego ziemiaństwa. Ćwiczenia były koedukacyjne. Znana satyryczka Magdalena Samozwaniec przybytek doktora Chlumský’ego określiła jako dziwną salę tortur, gdzie huczały przerażające żelazne aparaty, które bądź to zginały przemocą delikwentów do podłogi, bądź wyciągały im ramiona.
Ewa Danowska, Doktor od masaży (cykl o krakowskich osobliwościach)
