Z ulicy Senackiej pamiętam opowieści z dzieciństwa mrożące krew w żyłach.
Ewa Lipska, Miejsce, które mnie straszy, Kraków nieodkryty
… Oto mamy jedną z najwyżej punktowanych fotografii na forum, z komentarzami typu: „Fota kicha, ale modelka rewela” – w tłumaczeniu: fotografia bez żadnych walorów estetycznych, natomiast pani pozująca bardzo ładna (najczęściej jest to rodzaj fotografii, w których stosunek procentowy odzieży do samej modelki wynosi 0 do 100).
Andrzej Pilichowski-Ragno, Lato, miłość i aparat
11 lipca. Notatka z „Nowej Reformy”: „Wczoraj wezwano pogotowie do Anny Burdyl, zamieszkałej przy ul. Zwierzynieckiej 17, służącej, którą chlebodawca pobił do nieprzytomności. Tego rodzaju pobicie ma miejsce już trzeci raz”.
Krzysztof Jakubowski, Kalendarium krakowskie. Lipiec-sierpień 1920
Dobrze byłoby pisać, bo się lubi, umie i jeszcze się na tym zarabia. Ale pisać, bo chce się na tym zarobić, to raczej dość niepokojący objaw.
Jerzy Pilch w rozmowie z Witoldem Beresiem, Pisać trzeba spod jaj
Jako dziecko od najmłodszych lat wychowywane wśród kotów nie mogłabym zacząć przygody z literaturą od książek, w których te nie grałyby głównej roli. Kocich historii było wiele, kotom wszak przygód nigdy nie brakowało. Najlepsze kocie bajki wymyślał tata – aż żal, że jeszcze wtedy nie potrafiłam pisać. Brygada kotów pilnujących sklepu pana Władka przed złodziejami mogłaby śmiało zostać bohaterem niejednej powieści przygodowej dla dzieci.
Marta Gruszecka, Wielka odpowiedzialność za małego czytelnika
W jakiej sytuacji znajduje się fotograf, który po udanej, wedle siebie, sesji przy omawianiu zdjęć z modelką napotyka ten dziwny, uporczywy wzrok, ten niemy krzyk, te wewnętrzne spazmy, kiedy całe ciało w niewyrażonym słowami paroksyzmie zdaje się mówić: „A nie dałoby się tak ze trzy kilo mniej? I te parę pryszczy?”.
Andrzej Pilichowski-Ragno, Lato, miłość i aparat
