Nie zamierzam choćby o najmniejszą szczyptę pomniejszyć szacunku i uwielbienia, jakim otoczony jest przez wybawionych z Holokaustu Oskar Schindler. Ale chcę przywołać pamięć o pewnej zapomnianej postaci. Ci, którym ten człowiek ocalił życie, zgodnie twierdzą, że ratował ludzkie istnienia na skalę przekraczającą wyczyn sławnego dziś w świecie bohatera.
Jak się macza palce w polityce, to trzeba być ostrożnym. Z powodu środkowego palca posłanki Lichockiej, jej partia obgryza teraz paznokcie. Ale i tak nie spadnie jej palec z głowy.
Rządząca partia ma teraz problem z kciukiem marszałka Senatu. U naczelnych tak jest. Jak nie palec, to kciuk i kolejna odsłona opery mydlanej.
W marcu po raz ostatni kursuję między Warszawą a Krakowem jako etatowy dziennikarz RMF Classic. Każda przygoda, nawet najpiękniejsza, kiedyś się musi skończyć. Dlatego wciąż pozostaje piękna.
W ogólnym świata pomieszaniu pojęć, gapiostwo i podglądanie bywa mylone z poznaniem. Słychać narzekania na brak autorytetów, tymczasem mnożą się celebryci, których jedyną zasługa bywa, że dali się poznać licznej publice, a pozbawieni samokrytycyzmu wypowiadają się w każdej sprawie.
Na Zamku Królewskim na Wawelu możemy oglądać cenne historyczne pamiątki i arcydzieła sztuki złotniczej.
Skoro koronawirus ma skończyć historię tego narodu, to trzeba wycisnąć z tych być może ostatnich tygodni znośnego życia jak najwięcej.
Blue Monday, czyli trzeci poniedziałek stycznia, który co roku zabija setki osób, przeciągał się u Niny już drugi tydzień. Trudno nazwać jednak ten stan depresją.
Moja żona i ja zaczęliśmy tęsknić za Warszawą za szybko i za gwałtownie – a też w jakiejś mierze: niestosownie, bo symbolem, metaforą czy tam czym jeszcze naszej tęsknoty jest dalej niezburzony Pałac Kultury.
Podczas przeprowadzki znalazłem kilka zadziwiających jednorodnością manuskryptów. Oto pierwszy z nich.
