„Był 15 maja. Tamten 15 maja. Bojownicy UPA, o tak, znów ich widzę jak dziś, śmiertnicy ze słynnej sotni Stefana Kiściaka – czy jak chcą Ukraińcy, Stepana Kistjaka – byli zmęczeni długimi przygotowaniami i oczekiwaniem. Byli wściekli, bo od nocy siedzieli w kilkunastu na pace furgonetki marki Piast zaparkowanej niedaleko najważniejszego i największego z warszawskich łuków triumfalnych, tego na skrzyżowaniu Alei Jerozolimskich i Nowego Światu.
Przedstawienie oparte na fragmentach ,,Innych ludzi”, najnowszej powieści autorstwa Doroty Masłowskiej, będzie pierwszą po pandemii premierą Teatru Barakah. 10 i 11 lipca widzowie mogą zasiąść na widowni przy u. Paulińskiej i zobaczyć spektakl w reżyserii Macieja Gorczyńskiego, opowiadający o romansie Kamila, 32-letniego dresiarza, marzącego o karierze muzyka hip-hop i Iwony, przeżywającej kryzys małżeński, przedstawicielki wielkomiejskiej klasy średniej. To wszystko staje się pretekstem do refleksji nad zanurzonym w popkulturze językiem, którym posługują się stworzone przez Masłowską postacie.
Mateusz Pakuła, autor hitów Teatru Łaźnia Nowa, jeden z najbardziej cenionych dramaturgów i reżyserów młodego pokolenia (Gdyńska Nagroda Dramaturgiczna, Nagroda Specjalna miesięcznika „Teatr”), w czasach zarazy niedostępny na deskach scen, szczęśliwie dla teatromanów wciąż osiągalny w publikacjach krakowskiego wydawnictwa Lokator.
Mam sporo zapisków z tegorocznej, szczególnej wiosny. Jedna z notatek przypomina mi o pewnym fotografie, który przez kilka tygodni robił zdjęcia ludziom w drzwiach. Nie mógł wejść ani podejść bliżej. Ale to nie znaczy, że nie mógł poznać historii swoich bohaterów
W drodze z Krakowa do Komborni przy bramie co drugiego domu wisiał plakat wyborczy z twarzą urzędującego prezydenta: „Mój prezydent” – głosił napis. Nieco rzadziej na przejeżdżającą Ninę gapił się z plakatu Szymon Hołownia.
Aby wyjść ze stanu „rozwibrowania prawa”, trzeba najpierw odsunąć od władzy sprawców tego zamieszania. Jednym, choć niejedynym, z narzędzi może być głosowanie 28 czerwca. Owszem, też obarczone wadą prawną, ale będące jakąś szansą.
nie zdążyłem Panu tego powiedzieć, stąd ten spóźniony list. Głęboki szacunek jakim Pana darzę, nakazuje mi wyznać swoje zamiary nawet w tych trudnych obecnych okolicznościach.
W dniach, gdy Rynek był pusty, jakby wymarły, jakby z epoki postapokaliptycznej, budząc uczucia lekko niepokojące, by nie rzec – duszne, wtedy właśnie zachwycił mnie urokiem przestrzeni. Idąc zwolna opustoszałymi uliczkami (O.K., w maseczce), dostrzegałem piękno nieodkrytego. Ten nowy czas – paradoksalnie – pozwolił, by Kraków nas oszołomił tak, jak bujna wiosna zachwyca po szarej zimie.
gdy patrzę na nasz kraj, na świat, to zaczynam się zastanawiać, czy przypadkiem nie należy uważać, aby wirusa nie zarazić człowiekiem…
Kiedy w Krakowie mówiło się o piosence aktorskiej, od razu przed oczami stawała Marta Stebnicka. Niewielu artystów potrafiło tak jak ona interpretować piosenkę francuską, niewielu potrafiło też tak skutecznie przekazywać swoje doświadczenia następnym pokoleniom. – Jej wyjątkowość polegała na niezwykłej charyzmie, na tym jak się zachowywała, jak ubierała, jakie nosiła kapelusze. Była pomostem między fin de sièclem a naszymi czasami – mówi Józef Opalski, dodając, iż aktorka żyła w dwóch światach – w świecie teatru i w świecie literatury, z którego wywodził się jej mąż Ludwik Jerzy Kern.
